დედები

”უპასუხოდ გადაყლაპეს ყველა საყვედური,
რომელიც ვუთხარით…”
ზვიად რატიანი ”მამები”

 

აქ ისევე უდანაშაულოა,

როგორც ჩემი სურვილი,

ჩვენს ორმხრივ სიყვარულზე გელაპარაკოთ.

გადანახულ სიმართლეზე უნდა მოგიყვეთ,

აქამდე რომ ვერ გაგიმხილეთ.

რაც ამ ვიწრო სამყაროში გამოგვისტურეთ,

სამუდამოდ წაგვართვით შანსი

თქვენს ბუდეში შემობრუნების.

თუმცა ვრჩებოდით ხშირად პირისპირ,

არ გაგიმეტეთ, ან ვერ გავბედეთ,

ნამდვილ ამბებზე გველაპარაკა.

ვერც მაშინ, როცა სასკოლო დღიურებს

თქვენ მაგივრად ხელს ვაწერდით.

ვერც მაშინ, როცა ვწერდით ავტობიოგრაფიას,

სადაც ვამბობდით - ”დედა”, გვინდოდა,

გასწვრივ ჩაგვეწერა - ყველაფერი(ა),

ფრჩხილებში (მტკივა).

ვერც დღეს, როცა თქვენს კითხვებს

უხერხულ ღიმილს ვაგებებთ პასუხად,

ხელები შემოსახვევად გვიგრძელდება,

მაგრამ მუხლისთავებზე ვიწყობთ

სასამართლო დარბაზებში გამოფენილი სამხილებივით.

ახლა, როცა თვალი გულში ჩავიბრუნეთ,

ფიქრები ქვებივით აღარ დადუმდნენ,

სიმძიმე სიტყვებით გამოიხსნეს.

ჩვენი დედები, რომლებმაც გაგვაჩინეს

სურვილით და სიყვარულით.

ჩვენი დედები, რომელთაც ჰქონდათ სითამამე და გამძლეობა

სიცოცხლის ხელოვნურად შეწყვეტისთვის

და არ ჰქონდათ ფული - აბორტისთვის.

გვაჩენდნენ ალალბედზე,

არასასურველ მაგრამ გარდაუვალ შვილებად.

ვიზრდებოდით ერთად,

რაც ყოველდღე გაკლდებოდათ თქვენ,

გვემატებოდა ჩვენ და

ვიზრდებოდით, მამებისა და მამრებისაგან დაცულნი.

ვიზრდებოდით დედებად და ქალებად,

ზოგჯერ - საკუთარ დედებზე ხანდაზმულებიც.

თქვენ, დაღლილები ჩვენი სიყვარულით,

კეთილდღეობაზე ზრუნვით,

უდგებოდით რიგში ღმერთს და ჯიბრში - ეშმაკს,

ჩვენი პირველობისთვის.

გვითვლიდით ცხოვრებას წინასწარ,

ცდილობდით აგერიდებინათ

მოსალოდნელი განცდების სიმძაფრე.

შვილები კი ვეხებოდით ჩვენს საიდუმლო სურვილებს ღამით,

როცა თქვენ ხედავდით უშფოთველ სიზმრებს და

დაღლილები ჩვენს ცხოვრებაში მოგზაურობით

უბრუნდებოდით საკუთარ თავს.

დედები, რომლებსაც ვერასდროს გავუმხილეთ

ნამდვილი ფასი ჩვენი ტკივილების და ახალი კაბების,

რადგან ვიცოდით, შევაშინებდით მათი სიძვირით.

ჩვენ, საერთმანეთოდ ღიას და ერთმანეთისთვის ჩაკეტილებს,

გვქონდა გასამხელი ამბები, მაგრამ ვითმენდით და

გრძნობებს უკან ვიბრუნებდით.

დედები, რომლებიც ცხოვრობდნენ ჩვენს მამებთან,

უყვარდათ სხვისი მამები და

საიდუმლო უფრო ახლოოებდათ ერთმანეთთან.

ბუნებრივად გიჩნდებოდათ თმაში ჭაღარა,

რომელსაც ხდიდით თვალსაჩინოს

ან იღებავდით ჩვენი დარდებით.

მე გიცნობთ თქვენ,

გადაღლილებს თავის მართლებით,

რომ ასე ცხოვრება თქვენი კი არა,

თავად ცხოვრების არჩევანია.

მე გიცნობთ თქვენ, შეშინებულებს, რომ ოჯახს,

სადაც ცხოვრობს ოთხი სული, არ ეყოფა ოთხი პური,

რადგან მამები წაგართვათ ომმა და ნახეთ შიმშილის შიში.

გნახეთ, როგორ მიდიოდით წინასწარ წაგებულ ომებში

და ფსონს შვილებზე დებდით.

გნახეთ ტყვიის რიგში, როცა სხვა დედების შვილებმა

დაგიხვრიტეს საკუთარი შვილები და

თქვენ ტიროდით ორთავე დედის მაგივრად.

გნახეთ სხვა ქვეყნებში გადახვეწილი,

სხვისი დედების მოსავლელად,

რომ ჩვენ, როგორც ბავშვობაში, ისევ დაგვეჯერებინა,

დედები არ ჭამენ დაშაქრულ მარწყვს.

როცა ქუჩაში, გადასასვლელზე,

სხვის მოხუც დედას ვაშველებთ ხელს,

საკუთარ სიბერეს ვუდგამთ ყავარჯენს.

ჩვენი დედები, სასიგნალო ანძებივით მარტო დარჩენილები

და გაკიდულები გაშლილ სივრცეში.

დედები, რომლებსაც ავუშენეთ მოხუცთა და მიუსაფართა

თავშესაფარი, უფასო სასადილოები

და სადგურები შვილების მისაბარებლად.

დედები, რომლებსაც შევატოვეთ ბავშვობის სახლი,

მივუსაჯეთ მოლოდინი და ჭიშკრისკენ მზერა.

მარტოობით დაკავებულებს და გულნაჯერებს,

მონატრების ამოსაქოლად

შევუძინეთ მობილური ტელეფონები

და შევიძინეთ სიმშვიდე,

ანგარიშის შევსებიდან - ანგარიშის ამოწურვამდე.

მათ, ვინც გვიცნობს შიგნიდან და გარედან,

მოვუნიშნეთ ერთი დღე კალენდარში და დავიჯერეთ,

რომ დედის დღიდან -დედის დღემდე

არ დავიფიცებდით ტყუილზე.

საოჯახო ალბომებში ვინახავთ მათ ფოტოებს,

შავ-თეთრ სურათებს ჩვენი ფერადი ბავშვობის გემოთი

და ვარჩევთ, რომელ ფოტოზე გამოიყურება დედა ლამაზად

საფლავის ქვისთვის ანდა ჩარჩოსთვის.

და დედაჩემი, რომელსაც დღემდე ვერ გაუმხილე,

რომ მიყვარს.

და ჩემი დედა, რომელსაც არასდროს წავაკითხებ ამ ლექსს,

რადგან მასწავლა სიმართლის შეფუთვა და არგამხელა,

თუკი სიმართლეს ახლდა ტკივილი.

და მეც ისევე უდანაშაულო ვიქნები, როგორც ეს ლექსი,

გაზაფხული და ჩემი სურვილი, დღეს ხმამაღლა ვილაპარაკო.