უკან დაბრუნება

ვახმობ სიტყვებს

ვახმობ სიტყვებს

(ნედლი არ გიყვარს).

გიმზეურებ და სიმინდის მარცვლებივით

კაკალ-კაკალ გიფშვნი.

ჩემი გამხმარი სიტყვები დასაფქვავად მოგიტანე წისქვილო,

ზოგი - ცის ფქვილად,

ზოგიც - მიწის ქატოდ.

საღერღელი ამეშალა,

შენთვის გასანდობი ამბები დამიგროვდა.

უცნაური ვინმე ხარ, წისქვილო,

ღერღავ და ღიღინებ.

გამოგიტყდები, ვერ ვიცხოვრე შენებურად:

”ვინც რა უნდა თქვასო, წისქვილმა კი ფქვასო”.

ვერც იმას გეტყვი,

რომ შენი ქვა არ დატრიალებულა ჩემს თავს.

ჰო, ნუ დაფრთხები, არ შეყოვნდე,

ჩემზე დარდი ღარში არ გაიჩხირო,

მოდი, ჩამოვფქვათ:

შენ წყლისა მითხარი, მე მიწისას გაგანდობ.

ფქვილს გობი უცდის მოსაზელად,

ცომს - ცხელი კეცი.

ვაცხოთ სიტყვები.

წაბლის ფოთოლში გავახვიოთ სურნელებისთვის.

ცხელ-ცხელი დავტეხოთ და ჩამოვარიგოთ.

დედა სულს შეუბერავს,

მამა დააგემოვნებს,

ბებო, ცოცხალი რომ იყოს, პირჯვარს გადასწერდა

და ყოველ ლუკმას, რაც ხელიდან დამცვივდებოდა,

ობლის იყოსო, - მიაყოლებდა.

მე ნება-ნება შევექცევი, თან მეღიმება,

ვიცი, ისევ ამეშლება საღერღელი.

ისევ გავახმობ სიტყვებს

(ნედლი არ გიყვარს),

ისევ მოგიტან ჩამოსაფქვავად,

ზოგს - მიწის ქატოდ,

ზოგსაც - ცის ფქვილად,

წისქვილო.

უკან დაბრუნება