პარისი
ვწერ.
უკვე აღარაფერი ხდება.
ვიწყებ
საკუთარი თავის მოსმენას.
აქ -
სიტყვები აუცილებელი თვისებაა.
მათ გადანახული ბგერების
მუსიკა ახლავს,
ჯერ ვერ ამოთქმული სიტყვების.
ვგრძნობ:
ეს ჰგავს
შეთანხმებულ მარტოობას,
უნებლიეა,
როგორც ჩვენი ხელების ერთად ყოფნა შენს ქალაქში,
უხერხული - როგორც თანაგრძნობა
და შემთხვევითი,
როგორც შემოდგომის ახალი წელი,
რომელიც ნაადრევად დადგა.
ნატო ინგოროყვა – © 2013. ყველა უფლება დაცულია.