ახლა და იყო...

ეს იყო ერთხელ,

ესე იგი - იქნება კიდევ.

 

იყო აბსტრაქცია,

და არ ითხოვდა სინამდვილეს.

 

ღამე გვასწავლიდა

და ჩვენ ვიზეპირებდით

სიტყვას - ”გაკვირვება”.

 

იყო მდგომარეობა - ახლა,

და არა გუშინ

და არა სამარადისოდ.

 

იყო სიცოცხლე

და არ გვყოფნიდა.

 

იყო სივრცე,

დინებაც იყო და

არ იყო ნაპირი.

 

დღეს -

 

ვიღვიძებ ისე,

როგორც სხვის საწოლში.

 

აღარ მახსოვს პაროლი,

რომლითაც შემოვდიოდი შენში.

 

ვსწავლობ და ვიზეპირებ

სიტყვას¬ - ”შიში”.

 

ვარ სადგური -

სადაც არ ჩერდებიან მატარებლები.

ვარ ადგილი -

სადაც გაჩერდა სადგური.

ცარიელია სიტყვა - ”სიმშვიდე”,

ისევე როგორც სიტყვა - ”მშვიდობით”.

 

 

მე გეუბნები - დრო მკურნალია.

შენ მპასუხობ - დრო ავადაა.