ეს არ ჰგავს
ჩრდილის კედელზე გადანაცვლებას.
არც ყოფითი სიზმარია,
სადაც სიკვდილს თარიღს შეუცვლი -
რიცხვებს გადასწევ.
ეს არ ხდება მაშინ,
როცა სიტყვები
ფორთოხლის ახალგამოწურული წვენია
ან
ცხელი და ბლანტი შოკოლადი,
ყელს რომ გიჩხაპნის.
ეს არც ისაა -
როცა სიტყვათშეთანხმებებს არ გასცემ,
ფიქრობ: ასე გადარჩებიან.
არც გზაჯვარედინია
წარწერით:
"მარცხნივ წახვალ - ინანებ,
მარჯვნივ წახვალ - ინანებ."
ეს უბრალოდ გზაა,
სადაც დაღლილობა ზურგზე წამოგიკიდებს
და
სულერთია ვინ,
სულერთია რატომ,
სულერთია სად,
როცა აღარ გინდა მოკვდე მარტო
მოდის ადამიანის ხმით,
ძალდაუტანებლად და ბუნებრივად,
მოდის და ამბობს:
ვარ შენთან.
ნატო ინგოროყვა – © 2013. ყველა უფლება დაცულია.