Ня будзем называць Яго імёнамі,
сьпярша пераканаемся самі,
што Ён існуе.
А потым пераканаем астатніх.
Будзем гуляць на задворках сьвету,
дзе спакой і шум
падзялілі між сабой прыналежныя займеньнікі:
мой,
твой,
яго.
Тут паміраюць раней, чым радасьць пасьпее высьпець,
а ўсмешка тут – толькі разьмінка для вуснаў.
Тут нельга час прывязаць да запясьця,
яго забіваньне зрабілася нашым заняткам,
і яго падзялілі прыналежныя займеньнікі:
наш,
ваш,
іх.
Тут няма тонкіх месцаў і рвецца зусім ня ў іх.
Тут толькі хуткасьць, дарожныя знакі – адмененыя,
і прыпынак
“Уратаваць сябе”
прапушчаны.
Тут трэба адзін раз наважыцца
і сказаць Богу – не.
მთარგმნელი:ალესია ბაშარიმოვა
ნატო ინგოროყვა – © 2013. ყველა უფლება დაცულია.